ΜΑΣΚΕΣ: Όταν η ΣΙΩΠΗ γίνεται ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ...

Εκκωφαντική Σιωπή επικράτησε την περασμένη Κυριακή το βράδυ, έξω από το Κάστρο της Καλαμάτας κατα την είσοδο του κοινού του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού, μιας πολιτιστικής εκδήλωσης παγκόσμιου ενδιαφέροντος που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στην πολή της Καλαμάτας.

Ανεβαίνοντας στο κάστρο το κοινό αντίκρυσε στην είσοδο ένα συγκλονιστικό στην ακινησία του και την σιωπή του θέαμα. Μια ομάδα 9 ατόμων από τους Αγανακτισμένους Καλαμάτας στέκονταν λευκοντυμένοι, αλυσοδεμένοι και με λευκές μάσκες στα πρόσωπα ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς να μιλάνε.

Τα εννιά άτομα είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα με λευκές μάσκες και φορούσαν λευκά μπλουζάκια με μια διαφορετική λέξη γραμμένη πάνω του το καθένα σε τρεις γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά. Τα μπλουζάκια έγραφαν τις λέξεις: ΟΝΕΙΡΑ, ΕΛΠΙΔΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΛΛΟΝ. Ταυτόρχρονα, τα άτομα έιχαν όλα αλυσίδες στα χέρια τους για να συμβολίσουν το ό,τι οι παραπάνω ένοιες και ιδανικά είναι δέσμια της πολιτικής των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών.

Οι αντιδράσεις ου κόσμου ήταν ποικίλες: έκπληξης, επιδοκιμασίας, απορίας και λίγες απαξίωσης... Παρόλ'αυτά, όποια κι αν ήταν η αντίδραση στην κίνηση αυτή των παιδιών, η σιωπή τους "αντήχησε" εκκωφαντικά σε όλη την πόλη της Καλαμάτας και στις καρδιές πολλών συμπολιτών μας.

Η σιωπηλή διαμαρτυρία των παιδιών θα επαναληφθεί την Πέμπτη, 21/7/2011, τελευταία μέρα του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού στο Κάστρο Καλαμάτας. Τα παιδιά σας καλούν "ΝΑ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΗΣΥΧΙΑ"...

"...Δεν μιλούσαν, δεν φώναζαν. Απλά στέκονταν εκεί και κοιτούσαν αμίλητοι τους γκρι στρατιώτες. Και αυτή η σιωπή, έκανε τόση φασαρία, σαν δέκα κανόνια μαζί. Ο ήχος της σιωπής, τρύπησε τα αυτιά των στρατιωτών σαν τρυπάνι. Προσπάθησαν να κρατηθούν ο ένας απ΄τον άλλον, έβαλαν τις ασπίδες τους μπροστά τους για να σταματήσουν τον ήχο, αλλά αυτός δυνάμωνε…δυνάμωνε και τα αυτιά τους πονούσαν τόσο, που στο τέλος το έβαλαν στα πόδια."                                    (απόσπασμα από το "Παραμύθι της Πλατείας", της Ανθούλας Αθανασιάδη)